Een witkatoenen lijfje met korte mouwen en een vierkante hals. In de voorpanden zijn plooien genaaid. Zowel langs de mouwen als de hals is kant aangebracht als versiering. Het lijfje sluit voor met een vijf knopen van paarlemoer onder een verdekte sluiting. De band aan de onderkant loopt aan de voorzijde naar boven puntig uit en heeft middenachter een lusje om het lijfje aan de onderbroek vast te kunnen zetten.
Vrouwen kenden eeuwen geleden geen apart kledingstuk om hun borsten te ondersteunen. Ze droegen soms een band om ze te ondersteunen of plat te drukken. Dames droegen na de middeleeuwen heel lang korsetten om een smalle taille te krijgen. Over het korset werd een wijde rok met een nauw laag uitgesneden lijfje gedragen. Het bovenlijf werd vanaf die tijd ingesnoerd. Vanaf 1830 kwam er kritiek op deze ongezonde modetrend en uit de hoek van de vroege feministen nam de vraag naar praktische mode toe. Eind 20e eeuw, aan het einde van het victoriaanse tijdperk, verschenen er allerlei lijfjes op de markt die wel steun boden maar het lichaam niet beknelden. Zowel in de Verenigde Staten als in Europa werden primitieve beha’s ontworpen, die daarna steeds zijn doorontwikkeld.
