Betreft een metalen aardappelpootboor of aardappelpoter met houten steel. De aardappelpoter (Fries: ierpelboar) bestaat uit een metalen pootboor, verbindingsijzers, een houten steel en een fors houten handvat. De ronde pootboor is een naar beneden toe taps toelopende zware beker met aan de bovenzijde een kraag of flens. Deze vorm maakt het mogelijk dat de grond die in de beker is gedrukt bij het optrekken van de boor mee omhoog komt zodat een mooi rond pootgat ontstaat. Deze manier van het maken van een pootgat is een verbetering ten opzichte van de daarvoor in gebruik zijnde priemvormige zetstok. Aan de kraag of flens smeedde men de twee ronde staven, verbingingsijzers, die de boor verbindt met de houten steel. De twee ronde staven zijn aan het boveneinde plat gemaakt zodat daaraan de steel kan worden geklonken. Op de steel zit haaks het handvat of handgreep bevestigd. Men gebruikte aardappelpootboren om pootgaten in de grond te boren waarin de voorgekiemde pootaardappelen werden gelegd. De pootboor werd, in tegenstelling tot de zet- of pootstok, vooral toegepast op stevige meer kleiachtige grond.
Een aardappelpootboor (Fries: ierappelboar) wordt gebruikt om een kegelvormig gat van ongeveer 10 centimeter diep in de grond te maken. Aanvankelijk werd het poten van aardappelen uitgevoerd met een aardappelpootstok waarmee een gat in de grond werd gedrukt. De zijkant van het gat werd hierdoor vastgedrukt. Om dit nadeel te voorkomen gebruikte men liever een aardappelpootboor. De grond in de boor werd mee omhooggetrokken en nadat een pootaardappel handmatig in het gat was gelegd, weer de grond weer gebruikt om het gat te dichten. Omdat het gebruik van kunstmest vroeger niet algemeen gebruikelijk en kostbaar was, werd samen met de aardappel een lepel vogelmest, de zogenaamde guano, toegevoegd. Daarna werd het gat weer gevuld met grond. Aardappelen worden in het voorjaar gepoot, voorheen op akkers met 4 of 5 rijen per akker en het poten met de pootstok was vaak het werk van vrouwen en kinderen.
